Zij belt: “Ukediene, wil jij het levensverhaal van mijn man voordragen bij zijn uitvaart, je hebt zo’n mooie warme stem”. De stem klinkt verdrietig en verward en daarom zitten we een halfuur later in alle rust bij elkaar om de uitvaartwensen te bespreken.
Na 44 jaar huwelijk wil het echtpaar een persoonlijk afscheid met speciale wensen, met een lach en een traan. Bijzondere ervaring dat ik kennis kon maken met haar man. “We maken er geen drama van, ons leven was mooi,” vertelt de man met een liefdevolle glimlach en dikke tranen bungelend over zijn wangen. Hij is ernstig ziek en zal gaan overlijden.
Ze wonen al een aantal jaren in een woongroep en juist daarover gaan de speciale wensen. De bewoners van de woongroep willen graag het ‘Witte-Rozenritueel’ doen, om afscheid van hun medebewoner te nemen en om zijn vrouw te steunen en vast te houden.
De dagen naar het afscheid toe zijn intens. Er is ruimte voor verdriet, voor mooie verhalen en voor tedere ontmoetingen. De bewoners van de woongroep leven intens mee, koken voor de weduwe en denken mee over de crematie en het informeel samenzijn in de gezamenlijke huiskamer van de woongroep als afsluiting na de crematie.
En, zoals de speciale wensen waren, zo was de afscheidsceremonie. In de aula van crematorium Rusthof wordt de overledene ontvangen door de woongroepbewoners die een erehaag vormen. Tijdens het binnendragen door familie en zijn vrienden bedekken ze de kist met witte rozen. Als ze de kist op de transparante staanders voor het grote panoramaraam zetten, lijkt het even of deze zweeft. De sfeer is warm en verbonden. Er is pianomuziek, er zijn mooie levensverhalen met een lach en een traan. Met het ‘bloemenhart’ van de twee nichtjes op de blank houten kist, precies op de plek van zijn hart en met de lichtjes als waakvlammen om hem heen beleven we nog éénmaal het leven van dit prachtige echtpaar. We sluiten af in intiem verband. Het laatste afscheidsritueel met de vlinder op het ‘Witte pleintje’ dichtbij de verbrandingsoven.

Zij belt: “Ukediene, wil jij het levensverhaal van mijn man voordragen bij zijn uitvaart, je hebt zo’n mooie warme stem”. De stem klinkt verdrietig en verward en daarom zitten we een halfuur later in alle rust bij elkaar om de uitvaartwensen te bespreken.
Na 44 jaar huwelijk wil het echtpaar een persoonlijk afscheid met speciale wensen, met een lach en een traan. Bijzondere ervaring dat ik kennis kon maken met haar man. “We maken er geen drama van, ons leven was mooi,” vertelt de man met een liefdevolle glimlach en dikke tranen bungelend over zijn wangen. Hij is ernstig ziek en zal gaan overlijden.
Ze wonen al een aantal jaren in een woongroep en juist daarover gaan de speciale wensen. De bewoners van de woongroep willen graag het ‘Witte-Rozenritueel’ doen, om afscheid van hun medebewoner te nemen en om zijn vrouw te steunen en vast te houden.
De dagen naar het afscheid toe zijn intens. Er is ruimte voor verdriet, voor mooie verhalen en voor tedere ontmoetingen. De bewoners van de woongroep leven intens mee, koken voor de weduwe en denken mee over de crematie en het informeel samenzijn in de gezamenlijke huiskamer van de woongroep als afsluiting na de crematie.
En, zoals de speciale wensen waren, zo was de afscheidsceremonie. In de aula van crematorium Rusthof wordt de overledene ontvangen door de woongroepbewoners die een erehaag vormen. Tijdens het binnendragen door familie en zijn vrienden bedekken ze de kist met witte rozen. Als ze de kist op de transparante staanders voor het grote panoramaraam zetten, lijkt het even of deze zweeft. De sfeer is warm en verbonden. Er is pianomuziek, er zijn mooie levensverhalen met een lach en een traan. Met het ‘bloemenhart’ van de twee nichtjes op de blank houten kist, precies op de plek van zijn hart en met de lichtjes als waakvlammen om hem heen beleven we nog éénmaal het leven van dit prachtige echtpaar. We sluiten af in intiem verband. Het laatste afscheidsritueel met de vlinder op het ‘Witte pleintje’ dichtbij de verbrandingsoven.

Zij belt: “Ukediene, wil jij het levensverhaal van mijn man voordragen bij zijn uitvaart, je hebt zo’n mooie warme stem”. De stem klinkt verdrietig en verward en daarom zitten we een halfuur later in alle rust bij elkaar om de uitvaartwensen te bespreken.
Na 44 jaar huwelijk wil het echtpaar een persoonlijk afscheid met speciale wensen, met een lach en een traan. Bijzondere ervaring dat ik kennis kon maken met haar man. “We maken er geen drama van, ons leven was mooi,” vertelt de man met een liefdevolle glimlach en dikke tranen bungelend over zijn wangen. Hij is ernstig ziek en zal gaan overlijden.
Ze wonen al een aantal jaren in een woongroep en juist daarover gaan de speciale wensen. De bewoners van de woongroep willen graag het ‘Witte-Rozenritueel’ doen, om afscheid van hun medebewoner te nemen en om zijn vrouw te steunen en vast te houden.
De dagen naar het afscheid toe zijn intens. Er is ruimte voor verdriet, voor mooie verhalen en voor tedere ontmoetingen. De bewoners van de woongroep leven intens mee, koken voor de weduwe en denken mee over de crematie en het informeel samenzijn in de gezamenlijke huiskamer van de woongroep als afsluiting na de crematie.
En, zoals de speciale wensen waren, zo was de afscheidsceremonie. In de aula van crematorium Rusthof wordt de overledene ontvangen door de woongroepbewoners die een erehaag vormen. Tijdens het binnendragen door familie en zijn vrienden bedekken ze de kist met witte rozen. Als ze de kist op de transparante staanders voor het grote panoramaraam zetten, lijkt het even of deze zweeft. De sfeer is warm en verbonden. Er is pianomuziek, er zijn mooie levensverhalen met een lach en een traan. Met het ‘bloemenhart’ van de twee nichtjes op de blank houten kist, precies op de plek van zijn hart en met de lichtjes als waakvlammen om hem heen beleven we nog éénmaal het leven van dit prachtige echtpaar. We sluiten af in intiem verband. Het laatste afscheidsritueel met de vlinder op het ‘Witte pleintje’ dichtbij de verbrandingsoven.